تنیدگی شغلی و شیوه های سازگاری در پرستاران شاغل در بخش روان بیمارستان رازی تبریز

زمینه و هدف: تنش می تواند باعث کاهش کارایی فرد از طریق اختلالات حافظه، عصبانیت، اعتماد به نفس پایین، ناامیدی، انزوای فزاینده و همچنین مشکلات جسمی مانند تغییر در اشتها، اختلالات گوارشی و ... شود. پرستاران بخش های روانی نیز با توجه به شرایط خاص محیط کاری از این مسأله مستثنی نیستند. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تنیدگی شغلی و شیوه های سازگاری در این گروه انجام شد.   روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی، تمامی پرستاران شاغل در بخش های روان (70 نفر) بیمارستان رازی به روش سرشماری، انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. به منظور انجام تحقیق از پرسشنامه ای شامل مشخصات فردی، عوامل تنش زا ( فیزیکی و روانی- اجتماعی) و شیوه های سازگاری استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار (نسخه 16) spss و آمون آماری توصیفی (درصد و فراوانی) و استنباطی (آزمون ویلکاکسون) در سطح معنی داری 05/0 p< تجزیه و تحلیل شدند.   یافته ها: استفاده از آزمون ویلکاکسون، تفاوت آماری معنی داری را بین دو دسته عوامل تنش زای فیزیکی و روانی- اجتماعی نشان داد (002/0 p= ) و عوامل تنش زای فیزیکی تنش بیشتری را ایجاد کرده بود.   نتیجه گیری: کاهش تنش علاوه بر این که به نفع کارمندان است بلکه در نهایت به نفع کارفرما و سازمان خواهد بود؛ بنابراین برنامه ریزی به منظور کاهش فرسودگی شغلی که در پاسخ به تنش مزمن ایجاد می شود و آموزش روش های سازگاری امری مهمّ به نظر می رسد.